من که حوا نبودم!

چرا تبعیدم کردی؟ گفته بودمت زمین را تاب نمی آورم. گفته بودمت دق می کنم... دیوانه می شوم گفت بودمت! و خودت خوب می دانستی!

یادم هست گفتی باید بروی. گفتم: به کجا؟ گًَفتی همین نزدیکیِ! زمین را می گویم. گفتم: تا به کی؟ گفتی: چندان طولانی نیست. گفتمت: چرا؟؟

نگاهم کردی و لبخند زدی. یادم آمد نباید می پرسیدم چرا! پرسشم بی پ اسخ ماند و فرشته ها مرا آماده رفتن کردند.

باورم نمیشد جدایی ام را. منتظر بودم که بگویی برگرد. اما ناباورانه از تو دور میشدم. طاقتم طاق شد فریاد کشیدم آخر برای چه؟ من چه کرده ام؟ خانه ام اینجاست. آواره ام مخواه. مگر قدر بودنت را ندانسته ام؟ از تو جز تو چیز دیگری خواسته ام؟ گندمی نخوردم. سیبی نخواستم. من که حوا نبودم؟؟

هنوز حرفهایم تمام نشده بود که سفرم آغاز شد. بلندتر فریاد کشیدم: دلتنگت میشوم. تاب نمی آورم. به زمین نرسیده خواهم مُرد. فرشته ها گفتند: آرام باش. در کوله بارت اشک گذاشتیم. دلگیر شدم. آخر آنقدر از تو دور شده بودم که باید پاسخم را از فرشته ها می گرفتم.

پایم که به زمین رسید... نمی‌دانم شنیدی یا نه که اولین بغضم را گریستم... فرشته‌ها دیگر نمی‌شنوند... بالهایم را میان راه گم کردم...من آن نبودم که بودم! امروز هرگاه کسی می‌پرسد کیستی... تنها پاسخم: نمی‌دانم است

نمی‌دانم. این آواره‌ی تبعید شده را چه بنامم؟؟

حال قرنهاست که آواره ی زمینم. با کوله‌باری لبریز از تنهایی... هرچه می‌روم نمی‌رسم...نمی‌دانم این زود برگشتن‌ها چرا اینقدر دیر شده! حال آمده ام بگویمت که اشکهایم برای این همه دلتنگی کافی نبود... گریستن دیگر تهی ام نمی‌کند.

روی این زمین جای تو عجیب خالی است... کوله‌ام بیش از اندازه سنگین است... می‌شنوی دیگر نمی‌خواهم بگریم... می‌خواهم برگردم!